Пайғамбаримиз Муҳаммад (с.а.в.) айтадиларки: «Кимки бирор мўминга озор берса, гўё у менга озор берган бўлади. Менга озор берган Тангрига озор берган бўлади» (ҳадис).

Пайғамбаримиз (с.а.в.) айтганларки: «Инжилда шундай ибора бор: диёнатингга яраша жазо ёки мукофот олурсан, ўлчовингга яраша улуш олурсан».

Ҳеч бир ота ўз фарзандига хулқу одобдан буюкроқ мерос беролмайди.

Қайси бир мўмин ўз биродари ҳақига ғойибона дуода бўлса, бир фаришта бу бандага: “Сенга ҳам шундай бўлсин”, – деб туради.

Банданинг савоб тарозусида яхши хулқдан оғирроқ иш йўқдир. Унинг даражаси ҳатто намоз ва рўзанинг даражаси билан баробардир.

Банданинг молу дунёга қўйган ҳирси икки оч бўрининг қўй подасига қилган тажовузидан кўра зарарлироқдир. Зеро, бу билан у ўз дини-иймонига путур етказади.

У қандай эрки, хотинини қулни ургандек уриб, сўнг кечаси яна у билан бирга ётади?! (ҳадис)

Бойлик молу дунёнинг кўплиги билан эмас, балки нафснинг тўқлиги билан (ҳадис).

Рўза фақатгина ейиш-ичишдан сақланиш билан эмас, балки беҳуда, бемаъни ва ёмон сўзлардан сақланиш биландир. Агар бирор киши сени сўкса, сен унга: “Мен рўзадорман”, – деб узр айтгин.

Кураш тушиб йиқитган эмас, балки ғазаби келганда ўзини босиб олган одам кучлидир (ҳадис).

Киши вафо қилиш ниятида ваъда берган бўлса-ю, уни бажара олмаса – бу ваъдани бузгани бўлмайди. Аммо вафо қилмаслик нияти билан ваъда қилса – бу айни хилофдир.

Инсонга бир водий тўла мол-дунё берилса, у иккинчи водийни ҳам хоҳлайди. Иккинчисидан кейин учинчисини ва ҳоказо, унинг нафси тўймайди. Инсон кўзини фақат тупроқ тўйдиради. Кимки тавба қилса, Тангри уни кечиради.