Payg’ambarimiz Muhammad (s.a.v.) aytadilarki: “Kimki biror mo’minga ozor bersa, go’yoki u menga ozor bergan bo’ladi. Menga ozor bergan Tangriga ozor bergan bo’ladi” (hadis).

Payg’ambarimiz (s.a.v.) aytganlarki: «Injilda shunday ibora bor: diyonatingga yarasha jazo yoki mukofot olursan, o’lchovinga yarasha ulush olasan».

Hech bir ota o’z farzandiga xulqu odobdan buyukroq meros berolmaydi.

Qaysa bir mo’min o’z birodari haqiga g’oyibona duoda bo’lsa, bir farishta bu bandaga: “Senga ham shunday bo’lsin”, – deb turadi.

Bandaning savob tarozusida yaxshi xulqdan og’irroq ish yo’qdir. Uning darajasi hatto namoz va ro’zaning darajasi bilan barobardir.

Bandaning molu dunyoga qo’ygan hirsi ikki och bo’rining qo’y podasiga qilgan tajovuzidan ko’ra zararliroqdir. Zero, bu bilan u o’z dini-iymoniga putur etkazadi.

U qanday erki, xotinini qulni urgandek urib, so’ng kechasi u bilan birga yotadi?! (hadis)

Boylik molu dunyoning ko’pligi bilan emas, balki nafsning to’qligi bilan (hadis).

Ro’za faqatgina eyish-ichishdan saqlanish bilan emas, balki behuda, bema’ni va yomon so’zlardan saqlanish bilandir. Agar biror kishi seni so’ksa, sen unga: “Men ro’zadorman”, – deb uzr aytgin.

Kurash tushib yiqitgan emas, balki g’azabi kelganda o’zini bosib olgan odam kuchlidir (hadis).

Kishi vafo qilish niyatida va’da bergan bo’lsa-yu, uni bajara olmasa – bu va’dani buzgani bo’lmaydi. Ammo vafo qilmaslik  niyati bilan va’da qilsa – bu ayni xilofdir.

Inson bir vodiy to’la mol-dunyo berilsa, u ikkinchi vodiyni ham xohlaydi. Ikkinchisidan keyin uchinchisini  va hokazo, uning nafsi to’ymaydi. Inson ko’zini faqat tuproq to’ydiradi. Kim tavba qilsa, Tangri uni kechiradi.